"Natuurlijk is er verdriet maar er is ook gezelligheid en een warme sfeer"
Rivas wijkverpleging werkt nauw samen met Hospice Gorinchem, een stichting die bijna volledig draait op betrokken vrijwilligers. Zij zorgen voor alles waar je aan kunt denken in een gewoon huishouden. Sarien werkt vanuit het wijkteam Gorinchem Centrum samen met collega en palliatief verpleegkundige Petra Biesheuvel en een aantal verpleegkundigen in het hospice. Er verblijven cliënten met een levensverwachting van drie maanden of korter. Het historische pand in het centrum van de stad is ingericht als een bijna-thuis-huis met houten vloeren en een gezellige woonkamer, serre, tuin en tuinkamer. Ook de kamers van de cliënten zijn zo huiselijk mogelijk gemaakt. Cliënten en hun familie mogen alle ruimten gebruiken.
Sarien vertelt: ‘Mensen verblijven hier kort, maar nemen graag hun persoonlijke spullen mee. Zo kunnen zij met bijvoorbeeld een eigen schilderij, foto’s, muziekcd’s of zelfs hun geliefde parkietje, een vertrouwde omgeving voor zichzelf creëren. Doel van de zorg in iemands laatste levensfase is om het de cliënt zo comfortabel mogelijk te maken. Op die manier kan de cliënt samen met familie het meeste uit de tijd halen die zij nog samen hebben.’
De eigen huisarts van de cliënt blijft de hoofdbehandelaar. Sarien is de ogen en oren van de huisarts; als er iets verandert, neem zij hierover contact op. Daarnaast voert zij veel overleg met andere zorgprofessionals, zoals apothekers, over de medicijnen van de cliënten. Verder legt ze alles over de zorg en ondersteuning goed vast in het dossier van de cliënt. ‘Naast de zorg, gaat het vooral om aandacht voor de cliënt. Bijvoorbeeld door tijd te nemen om te luisteren en goed te observeren. Dat past ook wel bij mij. Cliënten bepalen het ritme van mijn werkdag. Wat ik hier mag doen, geeft mij voldoening, omdat ik er kan zijn voor mensen tijdens de laatste belangrijke periode van hun leven. Ik zorg dat het laatste stukje voor de cliënt zo comfortabel mogelijk verloopt.’
Die laatste levensfase heeft iets heel moois, vindt Sarien. ‘Cliënten laten je toe en nemen je in vertrouwen. Natuurlijk is er verdriet, maar er is ook gezelligheid en een warme sfeer. Zo komt het hondje van een cliënt regelmatig met de familie mee op bezoek, blijft een kleinkind af en toe bij oma logeren en krijgt een andere cliënt die zo geliefde Poolse worst bij het ontbijt. Het comfort van de cliënt staat tot het einde voorop. Na het overlijden verlenen speciaal hiervoor opgeleide vrijwilligers vaak de laatste zorg. Tijdens de uitgeleide van de cliënt nemen we afscheid en branden we een grote kaars in de entree van het hospice. Voordat de familie voor de laatste keer de deur sluit, blazen zij de kaars uit. Dat moment blijft telkens bijzonder. Familie kan een boodschap achter laten in het boek dat naast de kaars ligt.’